Santiago de Chile

Na het vertrek van Ywe is het weer even wennen, alleen reizen. Ik heb ruim een week in Santiago door gebracht.

De stad die in 1541 door Pedro de Valdevia is gesticht, samen met Inez de Suarez, waarover Isabel Allende zo’n prachtig boek heeft geschreven. Maar die volgens Wikipedia al meer dan 2.000 jaar bestaat.

Gelegen in een vallei tussen een aantal heuvelruggen, en met diverse bergen op loopafstand, Cerro’s geheten. En dat alles met een zeer aangenaam klimaat. Deze dagen kwam het kwik geregeld op of boven de 30º, wat goed te doen is. ‘S avonds blijft het nog een paar uur lekker, maar daarna kan het flink afkoelen. Niet onbegrijpelijk dat de Spanjaarden zich hier graag vestigden.

Ik verblijf in een apartement in het hartje van Santiago, ideaal gelegen om uitstapjes te maken in het centrum van de stad, maar ook naar de randen, met de Metro of op de fiets.

De eerste dag ben ik opgetrokken met een Japanse, Kotoyo, die Ywe en ik in de trein van Machu Picchu was tegen gekomen en die in Santiago verblijft. Daarna ben ik alleen op pad geweest.

Een keer ben ik met de metro naar het westen gegaan, een keer naar het oosten. De laatste keer teruggelopen, zo’n 10 kilometer. En een dagdeel ben ik naar het zuiden gefietst, maar daar ben ik na een uurtje mee gestopt, om naar het oosten af te buigen, want de stad is dan echt eindeloos. Daarna naar het noorden en langs de Mapuche, de rivier die Santiago doorkruist, weer terug naar het centrum

Santiago is een redelijk welgestelde stad, hoewel er ook mindere stukken zijn. Waar ik geweest ben echter geen krotten, en dat is echt anders dan Lima of la Paz. Van de huisverhuurster begrijp ik overigens dat met name verderweg een aantal zeer onveilige en arme krottenwijken liggen. Buiten de ‘bubble’ zoals ze dat noemt.

Wel veel mooie nieuwe flats, vooral langs de diagonaal van oost naar west, met als hoogtepunt het Costanera Centrum, waar een gigantisch winkelcentrum en een bioscoopcomplex in is gehuisvest. En echt hoog, 300 meter, een van de hoogste van Zuid Amerika. De stad is de moeite waard, al heeft men ook een aantal foeilelijke flats neergezet.

De start van de stadswandelingen begint moeizaam. Ik begin met het Museo de Belles Artes. Het ligt een anderhalve kilometer verderop. Via een mooie wandeling door het park waar ik ook hardliep kom ik aan bij het Museo. Ik zie de affiches hangen. ‘Paro Nacional por reajuste digno y condiciones laborales justas’. Nationale staking, daar kunnen we niet tegen zijn. Desgevraagd blijkt de staking ook morgen te zijn, en mogelijk ook vrijdag. Dat is jammer.

Ik besluit door te lopen naar mijn tweede doel van deze dag Cerro San Cristobal, een berg met mooi uitzicht. Maar ook daar hangen de affiches. Geen toegang vanwege de nationale staking. Onverrichterzake keer ik in de zinderende warmte terug naar mijn apartement.

In de volgende stadswandelingen ben ik naar Santa Lucia geweest, alwaar Pedro De Valdivia de stad heeft gevestigd, de Moneda, het presidentieel paleis, alsnog het museum van Belles Artes, wat overigens tegenviel, en eveneens alsnog de Cerro San Cristóbal, wat een forse tippel omhoog was en waar ik een niet officieel pad had, waar ik soms op handen en voeten omhoog moest klimmen, zo stijl was het. Maar dat leverde een geweldig uitzicht op. Verder het uitgaanscentrum Bellavista met vele restaurantjes en natuurlijk de vele parken die Santiago telt. Parque Balmaceda, Parque Forestal, Parque Uruguay en Parque Bustamente dat naast mijn apartement ligt. Het biedt mogelijkheid tot hardlopen, waar ik volop gebruik van heb gemaakt. Ook is er een Parque Inez de Suarez, waarmee eer wordt betoond aan de bijdrage aan de verovering van Chili van deze opmerkelijke vrouw.

Het Cementerio General verdiende ook een bezoek. Ten eerste is er het grafmonument van Salvador Allende, de door Pinochet en zijn bende met steun van Kissinger en de CIA verdreven en vermoorde socialistische president. En er is het Memorial van de verdwenen en vermoorde mensen gedurende de militaire dictatuur. Indrukwekkend. Ook de grafstenen en monumenten in het algemeen zijn zeer bijzonder, sommige echt mooi van architectuur. Zo wil ik ook wel herinnerd worden.

Goed dat Chili de periode van dictatuur goed heeft verwerkt en echt op het demokratische pad is. Dit weekend waren er om de hoek van het park de Gay Pride, Roller Day en een of andere demonstratie, waarvan ik alleen het traangas van de politie heb gezien.

En over drie weken is de tweede ronde van de presidentsverkiezingen, waarvan Ywe en ik de eerste ronde in Calama zagen. 

Santiago is kortom een grote stad, 4,5 miljoen inwoners, heel veel autoverkeer, ondanks een zeer druk bezet Metronetwerk en idem busstelsel. Maar er zijn veel parken en de meeste straten zijn omgord door prachtige rijen bomen, waarvan de Jacaranda op het moment prachtig in bloei staan. In de afgelopen dagen heb ik dan ook vele aangename kilometers afgelegd.

De foto’s zeggen over de stad meer dan ik kan opschrijven. 

Morgen op weg naar het zesde land, Argentinië. Om te beginnen met Mendoza, de stad van de Malbec en meer.